82. Biblioteka Uniwersytetu Yale, New Haven

Może w swoim naiwnym życiu nie widziałam większości filmów Disney'a, ale akurat "Piękną i bestię" to posiadam nawet na kasecie VHS. Nie dość, że Bella jest pierwszym nerdem, jaki poznał ten hipsterski świat, to jeszcze dostała jedną z najpiękniejszych bibliotek. Jednak okazuje się, że co jakiś czas natrafiam na całkiem ciekawe przypadki okołobiblioteczne. Dlatego postanowiłam zgromadzić je w mojej małej cyberprzestrzeni i pokazać innym w subiektywnym przeglądzie bibliotek świata. Albo SPBŚ.

Być może już widzieliście je, słyszeliście, byliście? Ja bym chciała się w nich znaleźć. I tak pomyślałam sobie jakiś czas temu, że napiszę o paru z nich.

_____________________________________________________________

Nic nie trwa wiecznie. Wszystko, co tworzymy, w końcu się rozpadnie. Tak samo zresztą będzie z nami. Jednak są sposoby na to, aby walczyć z biegiem czasu i niszczącym elementem, który wchodzi w skład życia.

budowa biblioteki

Biblioteka na Uniwesytecie Yale w New Haven z wyglądu jest posępnym tworem fana stereometrii. Zbudowany w 1963 roku na kształt prostopadłościanu może budzić zdziwienie swoją surowością i prostotą. Brak jakiegokolwiek blichtru, jednak po bliższym zapoznaniu się z tematem, konstrukcja budzi pewien podziw.

Biblie Gutenberga

Otóż w środku przechowywane są bardzo ważne książki, których autorzy zginęli zaraz po dinozaurach. Biblioteka posiada w swoich zasobach na przykład Biblię Gutenberga (twórcy ruchomej czcionki drukarskiej) czy oryginalne dzieła Szekspira. Jak wiadomo, promienie słoneczne powodują wyblaknięcie tuszu (zostawcie paragon ze sklepu na 2 tygodnie na parapecie). Słońce jest także zabójcze dla papieru, który przeżył niejedną rewolucję.

Dlatego w całym budynku brakuje okien. A konkretnie szyb, bo funkcję okien pełni półprzezroczysty marmur, który blokuje nadmiar promieni słonecznych, aby jak najdłużej chronić literacki dorobek ludzkości.
Okazuje się, że wykorzystanie marmurowych płyt pozwala na taki poziom przenikania promieni słonecznych w ładne dni, aby w środku nie panowały egipskie ciemności. Ta metoda wykorzystania kamienia jest znana ludziom już od średniowiecza.

Centralnym miejscem jest dziedziniec (autorstwa japońskiego rzeźbiarza Isamu Noguchi), na którym możemy dojrzeć kamienny ogród z geometrycznymi symbolicznymi:
koło = słońce
sześcian = los człowieka
piramidy = ziemia.