Będziemy śnić o jutrzence koloru krwi

Opis książki

Lena żyje w świecie, w którym [miłość] uznano za niebezpieczną chorobę, a ludzie poddawani są zabiegowi, po którym już nigdy nie będą mogli kochać. Tuż przed operacją dziewczyna zakochuje się w Aleksie. Ich wspólna ucieczka kończy się tragicznie... Wśród dymu i płomieni Lena widzi twarz ukochanego po raz ostatni.
Zrozpaczona przystępuje do ruchu oporu, by walczyć o wolność i [miłość]. Na jej drodze staje tajemniczy Julian.
Czy można pokochać największego wroga?

Jedna z 5 najlepszych książek według „The New York Times”
Kolejna powieść autorki obsypanego nagrodami „Delirium”

„Zaskakujące zwroty akcji sprawiają, że powieść czyta się w mgnieniu oka, a zakończenie jest tak niesamowite, że czytelnik pozostaje w totalnym osłupieniu”.
„The Horn Book”

lubimyczytac.pl

cr: tumblr

Muszę przyznać, że w książce jest dużo akcji. Pierwsza połowa przypominała mi Metro 2033 (czeka na półce na swoją chwilę, ale 600 stron nadal mnie przerasta:). Została bardzo klimatycznie napisana. Gdyby nie fakt, że autorka stworzyła dość idiotyczne okazje dla bohaterów, to siedziałabym pochłonięta powieścią z wypiekami na twarzy.

Nie wiem, czy świadczy to o moim geniuszu (haha), czy o geniuszu autorki, ale wiele rozwinięć akcji w książce bez problemu mogłam zgadnąć. Po prostu, w trakcie czytania Pandemonium, przychodzi taka myśl : gdyby teraz X zrobiło Y to fajnie by się okazało, że Z jest W. I faktycznie często tak właśnie poprowadzono różne wątki. Chociaż Lauren Oliver udało się mnie kilka razy zaskoczyć.

amerykańska okładka, cr:tumblr

Jak bardzo kochałam Alexa w pierwszej części, tak bohaterowie z kontynuacji średnio przypadli mi do gustu. Nie mogłam przestać wyobrażać sobie Juliana jako nadmuchanego chłopca z wymuskanymi włosami, który dopiero stawia pierwsze kroki w życiu. Być może tak było, jednak dla mnie wystarczyło to, aby nie mógł dorównać zaradnemu i biegnącemu pod prąd Alexowi.



Powieść została podzielona na "WTEDY" i "TERAZ", co nie pozwalało czytelnikowi odpocząć od książki, ale mnie osobiście dość irytowało. W "Pandemonium" chciałam skupić się na jednej historii i w rezultacie zaginanie czasoprzestrzeni na kolejnych stronach trochę mnie załamywało. Przez to raz na jakiś czas porzucałam historię i wchodziłam na jakieś mądrościodajne portale typu 9gag.com

Właśnie na tego typu zakończenie w stylu telenoweli "Dzikie serce" czekałam. I za to moja ocena książki rośnie, bo końcówka dostarczyła mi tych kolumbijskich emocji, przez które nie mogę się doczekać kontynuacji historii z Leną w roli głównej.

Dodam mało istotny fakt, że okładka jest bardzo atrakcyjna. Pomimo tego, że zazwyczaj mam
dość profilowych zdjęć dziewczyn na okładkach, tak tutaj kolorystycznie wszystko zostało ładnie zestawione. No i bajer z wytłoczonymi napisami przykuł nie tylko moją uwagę.

cr: tumblr

Podsumowując, "Pandemonium" to dobra kontynuacja, w której fabuła skupia się przede wszystkim na czynnej walce/akcji. Momentami przypomina "W pierścieniu ognia" Collins. Kończy się w emocjonującym momencie.

Polecam fanom pierwszej części "Delirium", osobom zafascynowanym antyutopijnymi światami i twórczością Suzanne Collins. 

Moja ocena: 4/5
Gdyby nie ta przewidywalność i trochę tandetny wątek romansowy...

 Can't you see that when we bleed, we bleed the same?
I can't get it right. Since I met you. 

Nagle wszystkie powstrzymujące mnie więzy puszczają. Biały żar wybucha w mojej piersi i uwalnia moje usta (...)

 Teraz mogę zostawić Was z owym białym żarem, zanim i we mnie coś wybuchnie.