Nie obchodzę Halloween, przebrana byłam raz w życiu. Za pielęgniarkę. Uuu, creepy.
To moja pierwsza styczność z twórczością Stephena Kinga, którego zawsze się bałam. Nie jestem fanką horrorów, ale ciekawość była silniejsza. A w dodatku jego debiut nie jest zbyt długą lekturą:)

Wątek może i dość oklepany. Teraz. Myślę, że w latach 70. to mógł być dobry debiut z interesującym tematem na książkę.

Uwielbiam historie o zemście "nieudaczników", za jakich ma otoczenie. Myślisz sobie, że ktoś jest bezbronnym, łatwym celem - kiedy ta osoba już planuje swój odwet za wszystkie krzywdy. Akurat Carrie niczego nie planowała. Ba, ślepo wierzyła, że jej los się odmieni a ludzie szczerze ją polubią. Jednak w każdej historii trafią się osoby , które okrutnie potrzebują poczuć się lepszymi od innych. Tacy, który wytkną twoje wady tylko by poprawić swoje samopoczucie. I żeby nie musieli myśleć o tej pustce, którą tak obłędnie starają się zapełnić.

Można powiedzieć, że Carrie to zwykła nastolatka. Każdy tam ma jakiś wrogów, jednak podczas lektury zastanawiałam się: czy to wina tej dziewczynki, że się nad nią znęcają? Przecież nie zostałaby tak upokorzona na początku historii, gdyby nie braki wiedzy. Wiedzy, którą (wg mnie) powinna przekazać jej najbliższa kobieta - mama. I tak doszłam do wniosku, że to wszystko jej wina. Może przesadzam, ale to matka wpłynęła na to, jak Carrie wyglądała, z kim się spotykała, gdzie chodziła itp.

Odbiegając na chwilę od głównego wątku: King pokazuje jak chory jest fanatyzm. A religijny fanatyzm wręcz mnie przerażał. Gdzie zaciera się granica pomiędzy wiarą a obłędem? Jak można być tak skrajnym, aby w imię wielkich wartości czynić tak okrutne zło? Nie pojmuję tego i to mnie najbardziej wystraszyło w dziele Kinga.

Tak, nie cała telekineza, której masa w różnych paranormalach. Nie okrutne zachowanie Carrie. Tylko to, co wpłynęło na ostateczny kształt bohaterki. Jej matka to artystka - dzień po dniu tworzyła potwora w swojej córce, który w końcu nie wytrzymał dalszego upokorzenia. Po prostu był zbyt wielki, aby móc go w sobie zdusić.

Wyobraźmy sobie pustą szklankę, do której codziennie ktoś wrzuca malutką karteczkę z upokorzeniem, wstydem, goryczą, obelgą. W końcu te karteczki nie będą się tam już mieściły i siłą rzeczy zaczną wylatywać (jakoś brak mi odpowiedniego słowa, ).

I nie chcę tutaj rozgrzeszać Carrie, jednak nie uważam ją za złą osobę. Pomimo tego, co zrobiła.

Jej historia i ona sama jest po prostu smutna. Współczuję jej.

Historia dość przewidywalna, tym bardziej, że opis z tyłu okładki jest bardzo bezpośredni. Mimo to czytało się szybko. Ta książka zapewniła mi emocje, których szukam w tytułach wydawniczych.

Polecam osobom, które dopiero chcą zapoznać się z twórczością Kinga, poszukują mało strasznego horroru z w miarę przewidywalną akcją. Książka trochę daje do myślenia: zło powraca. Może właśnie ktoś zapisuje nas na swoją własną czarną listę do odstrzału? :)

Moja ocena: 3,5/5