Hej!

  Wiele książek zostało już napisanych, historie mają gdzieś swoje schematy i czasami decydując się na jakąś książkę po prostu wiemy, jak ona się skończy. Co ciekawe, bardzo często to nam nie przeszkadza. Czy sięgając po historię romantyczną oczekujemy, że bohaterowie na końcu okażą się kazirodczymi mordercami? Wątpię. Jednak w przypadku "Szeptacza" nie wiedziałam po co sięgam. Ale to też do czasu...

   Książka zaczyna się niczym horror. Sama czynność szeptania przez nieznaną, złą postać wywołuje lekki dreszczyk emocji. Dodatkowo już na samym początku powieści poznajemy małe dzieci, które wiedzą i widzą dużo więcej niż dorośli. Połączenie mocy nadprzyrodzonych i małych dzieci to idealna kombinacja wieczornego horroru. Tutaj jednak okazuje się z opisu wydawnictwa, że książka to thriller. Taki, który według mnie balansuje między horrorem a wciągającym kryminałem.
Mamy małe miasteczko, prostych ludzi i dużo tajemnic, zaginięć i morderstw. Wszystko to prowadzi do punktu kulminacyjnego, który niestety już gasi całą genialną otoczkę książki.

   Przeczytałam na lubimyczytać, że od pewnego momentu w książce zaczyna się odczuwać, jakby ktoś inny przejął pisanie powieści. I dokładnie to samo poczułam! Wszystko jest bardzo ciekawie opisane, napięcie rośnie, rośnie i gaśnie gdzieś 100 stron przed końcem książki. Być może za szybko można domyślić się zakończenia, tak gdybym czytała historię romantyczną? Najgorzej, kiedy mimo wszystko spodziewałam się kazirodczych morderców, a otrzymałam czystokryminalne rozwiązanie zagadki. Niezbyt trudnej.


   Trochę szkoda, bo pamiętam jak ostatnio czytałam "Żmijowisko" i tamta historia wywróciła mnie do góry nogami. Do samego końca nie wiedziałam co kto i dlaczego i dlatego tak bardzo spodobało mi się, jak autor wodził mnie za nos. Tutaj tego nie było, ale hej - i tak warto przeczytać "Szeptacza". Tylko uprzedzam - nie będziecie mieli problemu z zaśnięciem.

Do miłego przeczytania!

Moja ocena: 4/5