Troszkę czasu minęło, od kiedy wstawiłam ostatnią recenzję. Nie chciałam wstawiać jakiś innych wpisów. Staram się w tym miesiącu nadrobić swoje przemyślenia i czytam jak szalona. A szaleństwo jest jednym z wyjść w książce Michaela Granta.

tytuł:BZRK
autor: Michael Grant
tłumaczenie: Agnieszka Kubala

Ta wojna może się skończyć tylko zwycięstwem lub szaleństwem…
Świat niedalekiej przyszłości.
Fanatyczni twórcy idei zjednoczenia ludzkości na podobieństwo roju pszczół, bez indywidualnych pragnień i wolnej woli, chcą zaprowadzić w ten sposób powszechny spokój i szczęście.
Zamierzają przy pomocy nanorobotów opanować mózgi przywódców państw o najlepiej rozwiniętej technologii.
Ich przeciwnikiem jest BZRK, grupa idealistów, walcząca ze zdradziecką agresją za pomocą biotów, stworzonych z ich DNA w połączeniu z DNA pająków, węży i meduz.
Rozpoczyna się decydujące starcie, niewidzialne dla wszystkich, poza jego uczestnikami.

Stawką jest przyszłość ludzkości…

Wyobraźmy sobie sytuację, w której boli nas głowa. W dzisiejszych czasach pierwsze co zrobimy, to nafaszerujemy się apapami. Załóżmy. Jednak żyjąc w realiach, jakie prezentuje Grant, najpierw wysłalibyśmy malutkie robaczki z kamerkami wgłąb czaszki, aby dowiedzieć się więcej o swojej migrenie.

Oczywiście bioty mogą służyć także do zagłady świata. I tak też jest w tej powieści autora poczytnej serii GONE. Stworzone mechaniczne nano potrafią zrobić sieczkę z mózgu tworząc różne połączenia między wspomnieniami. W najlepszym wypadku stracimy osobowość i będziemy skazani na łaskę operatora robaczków. La vita è bella.

Muszę przyznać, że miałam wysokie wymagania. Michael Grant stworzył niesamowicie wciągający świat w GONE, gdzie nikt nic nie wie o co chodzi, a i tak wszyscy chcą tego więcej. Tutaj także nie wiedziałam o co chodzi przez jakieś 50 stron i sama zaczęłam myśleć, że ktoś mi poprzestawiał coś w mózgu. Tylko nie to. Trochę za szybko zostaliśmy wrzuceni do tego świata, w którym musimy sobie poukładać, kto jest zły a kto dobry i ogólnie w którym fandomie się trzymać.


Później poszło sprawniej i sympatyczniej. Muszę przyznać, że autor książki bardzo wnikliwie opisał wnętrze człowieka, starając się nie nadużywać medycznych określeń. Jednak nie jestem pewna, czy informacja o pełzających po mnie roztoczach, które wyprawiają sobie ucztę z mojego martwego naskórka jest sympatyczna. Nie mówię o nużeńcach. Obrzydliwie smacznie.




Bohaterowie to oczywiście w większości nastolatkowie. Raczej mnie nie interesowały ich toki myślenia, a tym bardziej połączenia nerwowe. Autor stworzył za to świetne nawiązanie do pewnych autorów, postaci literackich czy historycznych, które zasłużyły na miano niezrównoważonych psychicznie. Bo i sama nano wojna wydaje się być pewnym szaleństwem. Tym bardziej, że każdy stracony robaczek kosztuje jego właściciela postradaniem zmysłów. I tak w galerii bohaterów spotkamy: Ofelię, Plath, Keatsa, Leara, Vincenta, Niżyńskiego, Wilkes itp. Moim osobistym faworytem jest Vincent. Dwudziestolatek z charakterem. Co z tego, że choruje na ahedonizm i nic go nie cieszy. Ważne, że oboje lubimy pikantne jedzenie.

Powieść sprawia wrażenie, jakby przez większość czasu autor dopiero tworzył jakiś swój pomysł. Jednak końcówka to już dobrze przemyślane zagranie. Jak ktoś inteligentny zauważył: wszystko kończy się dobrze oprócz tego, że wszyscy umierają. Spokojnie, to nie spojler, ale odnosi się takie wrażenie. I mam teraz ochotę zobaczyć, jak zostanie poprowadzona historia w drugiej część serii.

Jeśli ktoś jest fanem i chciałby zapoznać się z opiniami innych blogerów, to mogę podać linka do chociażby tumblra, na którym są przedstawione różne opinie. Można podsyłać swoje pomysły, a autorzy stworzą obrazek z helveticą.

Oprócz tego stworzono grę BZRK (odniesienie do pewnej gry, jaką jest sterowanie robaczkami w mózgach innych osób i wojny pomiędzy biotami a nano). To taka bardziej aplikacja na smartphone'a. Jednak sama nie jestem do niej zbytnio przekonana. Chociaż zawsze słyszałam, że dobrej gry nigdy nie rozpoznaje się po dobrej grafice. Sama nie mam ochoty na walkę z roztoczami czy nano. W internecie znalazłam opinię, że WTF. Chyba najlepiej samemu się przekonać.
TUTAJ można obejrzeć zwiastun gry.

A jeszcze dodatkowo, co uważam za świetną sprawę, Micheal Grant stworzył playlistę z utworami do BZRK. Jednak Polacy mieszkają w Narnii i naszego kraju serwer z tą playlistą nie obsługuje. Dlatego podam wszystkie kawałki po kolei. Dla zainteresowanych:

Come Join Us - Bad Religion
Violence - Against Me!
Teenage Lobotomy (Live In Spain Version) - Ramones
Do You Love Me Now? - The Breeders
In One Ear - Cage The Elephant
Up To No - Good Rancid
Titus Andronicus Forever - Titus Andronicus
Pressure Drop - Toots & The Maytals
Bred To Be Perfectionists - Shot Baker
London Calling - The Clash
Red House - Jimi Hendrix Experience
Far Away Eyes - The Rolling Stones

 Podsumowując: proszę nie mieć tak dużych oczekiwań jak ja po przeczytaniu jakiejkolwiek części GONE (sama muszę wziąć się za drugi tom). Widać, że pomysł w BZRK był dość dobry, jednak sprawia wrażenie jakby się dopiero kształtował. Mnie samą nie pociągają robaczki w bebechach, ale ogólnie takie spotkanie ze science fiction uważam za udane. 

Polecam zainteresowanym dalszym rozwojem twórczości Michaela Granta. BZRK może być ciekawą lekturą dla wszelkich fanów nanotechnologii. Sama za mało czytam Focusa i za mało Discovery w moim życiu, żebym mogła w to wsiąknąć. Jednak akcji tutaj dużo, mamy mikro wojnę i parę związków dla urozmaicenia:)

Moja ocena: 3/5

Ta książka zajęła mi ponad tydzień czytania, jednak śmiało mogę powiedzieć, że dla upartych można ją skończyć nawet w jeden, dwa dni. Jednak ja trzaskałam zadania na maturach, rozjeżdżałam przechodniów na jezdni i nawet pofarbować włosów nie mam kiedy. Życie, życie jest nowelą...

tytuł: "Kiedy bóg był królikiem"

autor: Sarah Winman

tłumaczenie: Krzysztof Obłucki

tytuł oryginału: WHEN GOD WAS A RABBIT

 Dowcipna, ciepła i wzruszająca opowieść o pewnym rodzeństwie, o więzach pomiędzy bratem i siostrą, rodzinnych sekretach, ale przede wszystkim o miłości – w każdej jej formie(...)

Wcale nie ukrywam, że to nie mój książkowy radar namierzył tę pozycję. Wyręczyła mnie pewna Brytyjka, a ja tylko spijałam słowa z jej ust i czym prędzej pobiegłam do księgarni, aby chociaż po grzbiecie pomacać tę wymarzoną książkę. Przyznaję także, że najpierw przyciągnął mnie... tytuł. Kiedy go usłyszałam to pomyślałam sobie: "O, muszę przeczytać tę ateistyczno-hipstersko-króliczą książkę. Muszę być inteligentna i skończyć ze wszelkimi magazynami "dla 13-latki, szczęśliwej nastolatki!".

Jednak okazało się, że faktycznie królik nazywał się bóg, a kiedy istniał w życiu Ell wszystko było lepsze. I to właśnie od tego okresu w życiu dziewczyny rozpoczyna się cała historia. A rozpoczyna się aż w latach sześćdziesiątych i trwa mniej więcej do 2001 roku. Poznajemy małą dziewczynkę, jej brata starszego o 5 lat i resztę nietuzinkowej rodziny. Postrzeganie świata przez Ell przypomina mi subiektywną narrację troszkę naiwnych obserwatorów z "Charliego" czy "Chłopca w pasiastej pidżamie". Czytelnik spokojnie zrozumie to wszystko, czego sama bohaterka nie do końca pojmuje. Świetne zagranie, Winman.

Chciałabym wspomnieć, że jest to debiut literacki. Jak dla mnie, niesamowity. I nie, nie zawsze potrzeba koki w żyłę, seksu na śmietniku i spirytusu w gardle, żeby stworzyć coś zaskakującego na rynku. Cała kontrowersja tej książki tkwi w jej cieple. Przed długi czas była dla mnie takim promyczkiem pełnym niebanalnych dialogów, pełnowartościowych, niczym ciemny chleb, bohaterów i wnikliwych obserwacji.

Podróżujemy przez czas z bohaterką, która swoje w życiu musi przejść, jednak niezmiennie zachowuje swoje cechy 9-latki. Wcale nie przeszkadza to w odbiorze, proszę mnie nie zrozumieć źle . Ell jest wrażliwa, ale nie infantylna. Dziewczyna poznaje różne smaki ludzkiego padołu, jednak nie zmusza nas do czytania jakiegokolwiek psychobełkotu. Co nie zmienia faktu, że niektóre fragmenty mam ochotę wrzucić sobie na opis na gg, stronę startową albo wytapetować nimi pokój. Kto odważny, niech czyta:

-Wierzysz w Boga, Arthurze? - zapytałam, jedząc ostatni kawałek biszkoptu.
-Czy wierzę w starca z białą brodą siedzącego z chmurach, osądzającego nas, śmiertelników, zgodnie z dziesięciorgiem przykazań? Dobry Boże, nie, Elly, nie wierzę! Już wiele lat temu byłbym wyrzucony poza nawias tego życia przez swoje szmatławe poczynania. Czy wierzę w tajemnicę, niewytłumaczalny fenomen, jakim jest życie samo w sobie? W coś potężniejszego, co oświeca niekonsekwencje w naszym życiu, co daje nam pragnienia, jak i pokorę, żeby wstać, otrzepać się i zacząć wszystko od początku? W tym wypadku tak, wierzę. To źródło sztuki, piękna, miłości, dające nieskończone dobro rodzajowi ludzkiemu. To dla mnie jest Bogiem. To dla mnie jest życiem. W to właśnie wierzę. (...)
- Myślisz, że królik mógłby być Bogiem? - zapytałam od niechcenia.
- Nie ma absolutnie żadnego powodu, dla którego królik nie mógłby być Bogiem.

Ha! Wiedziałam, że jednak coś ateistycznego jest w tej książce.

Jednak bardziej opowiada o przyziemnym życiu, a nie metafizycznych doznaniach. I o czym jeszcze? O czymś, o czym lubię czytać. O pięknej, trudnej, wieloletniej przyjaźni. Przyjaźni, która zostanie przerwana jeszcze wtedy, kiedy królik był bogiem. Jednak co się odwlecze, to nie uciecze. A bohaterowie potrafią odnaleźć wspólną drogę. Brakowało mi jednak jakiejś damsko-męskiej znajomości, na którą w wieku 30 lat chyba już pora. Ell bardziej przejmuje się życiem uczuciowym swojego brata i ciotki, niż swoim własnym, który w dodatku nie istnieje. W sumie coś ciekawego, bo prawie wszędzie pojawia się jakaś love story, ale tutaj mały dramacik by nie zaszkodził.

Muszę przyznać, że jest pewna rzecz, po której chciałam już uznać, że zostałam oszukana, a całe to życie to smutna, brudna szmata. A autorka nie ma serca. Napisała parę poruszających rozdziałów. Doprawdy świetnie potrafi poprowadzić nas przez wszelkie sytuacje, w których po ładnym, słonecznym dniu przychodzi zesłanie na Sybir. I tak w kółko, aż sama nie wiem, czy się wzruszać, czy może zobojętnieć na kolejne przygody bohaterów.

Owe przygody nie są wielce wyszukane. Nie spotkamy tutaj wyścigałek, rozwałek i mortal kombata. To powieść, do której parzymy sobie smaczny baniak herbaty. Siadamy w fotelu z rozkładaną drabiną pod nogi. Zapalamy milion świeczek. A co dalej, to już każdy wie.

Język prosty, niezbyt wyszukany, jednak sprawia wrażenie poetyckiego i mądrego. Moja misja z inteligentną lekturą zakończona pomyślnie!

Podsumowując: wydawca się nie pomylił, "Kiedy bóg był królikiem" to ciepła, prosta, wdzięczna powieść, która jest jednocześnie mądra, ale nie narzuca nam swojej filozofii. Dobra do czytania wtedy, kiedy mamy czas, aby móc ją przeżyć. Tej książki się nie czyta, bo brak wszelkich strzelanek. W tę powieść trzeba się tylko i aż wczuć.

Polecam osobom, które lubią czasami zwolnić i sięgnąć po dobrą, obyczajową książkę. Powieść idealna na jesień, na zimę też się nadaje. Czasami popłaczemy, czasami pośmiejemy się z delikatnego dowcipu. Życie, życie jest nowelą...

I prawdę mówiąc, chciałabym żyć w czasach, kiedy królik był bogiem.

Moja ocena: 5/5
credit: obrazki pożyczone od wspaniałych tamblerowiczów (tumblr.com) i jakiegoś gandalfa.

Katowałam tę powieść po weselu, katowałam, kiedy w "Na Wspólnej" babki przebierały w ciuchach z lumpeksu. Jednak moje katowanie przerodziło się w czerpanie przyjemności z przedstawionej historii.

tytuł: "Złamane pióro"
autorka: Małgorzata Maria Borochowska

wydawnictwo: Poligraf

data wydania: lipiec 2012

Tył okładki prezentuje dwa fragmenty powieści, które ni to z gruchy ni z pietruchy. Wyciągnęłam ciężką artylerię i postanowiłam poszukać info w internecie. Wszędzie to samo. Chyba, że poszukamy info na stronie autorki: niebadzglupia.pl. Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej, bez zbytniego spojlerowania, to zapraszam na tamtą stronę.

Najpierw przeczytałam jakąś erotyczną scenę z fortepianem, później zobaczyłam mroczną okładkę z fortepianem. Zakładam, że powieść będzie o jakiś rozterkach wybitnej pianistki. A tu zdziwienie, bo spotykam Emily Crewe, która skończyła sobie jakieś bliżej nieokreślone studia i wyjeżdża na wieś, gdzie będzie pisała książkę. Ma bliską znajomą, którą boi się nazwać swoją przyjaciółką - Alicję. Do tego nie zabraknie przystojniaka - zdolnego, na moje oko bogatego, ambitnego i oczywiście przystojnego. Losy trójki się spotkają, oni sami tworzą całą historię i nie potrzebujemy zbytnio dodatkowych bohaterów. Oczywiście pojawiają się epizodycznie goście, którzy na dłuższą metę nie zostają w powieści.

W tej części powieść kojarzyła mi się z jakimś "Domem nad rozlewiskiem", "Nigdy nie mów nigdy" itp. Co prawda, większości takich polskich produkcji nie oglądałam (o biedny nasz polski przemysł filmowy), ale poczułam tego typu klimat. Głupia ja, o jakże się myliłam.Otóż "Złamane pióro" nie jest jednym z przykładów prostych historii z "kocham cię" w tle. Dlatego historia po pewnym rozbiegu zaczyna wciągać i nie wiadomo kiedy zaczynamy kibicować bohaterom, zamiast biernie oglądać, jak tłuką ziemniaki, co często wyprawia się w polskich szanownych serialach.

I wszystko może sprowadziłoby się do "Barw szczęścia" przełożonych na papier, gdyby nie problemy z przeszłością głównej bohaterki. Jej problemy emocjonalne to przyczyna czasem dziwnego  zachowania, jednak przez długi czas nie dowiemy się, co takiego wydarzyło się, że dziewczyna uciekła od zgiełku miasta, brudnych chodników i promocji w supermarketach. Ta sprawa została świetnie poprowadzona, wciąga czytelnika. Co jakiś czas pojawiają się wstawki z przeszłości Emily, ona sama nie lubi o tym mówić, jednak znajdziemy pewne smaczki, które tylko dodają nam apetytu na poznanie tego sekretu. Sama zastanawiałam się, o co chodzi tej Emily i czemu rzuca mięsem na swojego kawowego Adonisa.

W drugiej części książki odnosiłam wrażenie, że to "książka o książce w ramach książki". Jeśli ktoś nie wie, co mi chodzi po łepetynie, to zapraszam do obejrzenia fascynującego zderzenia reżyserki Białowąs z krytykiem Filmwebu. (klik klik, trochę się pośmiejmy). Czułam, że nie powinnam czytać terapeutycznego dzieła Emily, tym bardziej, że nie wiedziałam, czy śmiać się czy płakać. Chociaż tekst był dobry, to nie wiem jak ocenić wątek z morderczymi fortepianami. Nie chcę wchodzić w szczegóły, ponieważ mogłabym zabrać przyszłym czytelnikom pewną frajdę, ale przyznaję, że fragmenty powieści były dla mnie wskazówką, że główna bohaterka ma nieźle popaprany umysł. W końcu fortepiany nie są mordercze, to słodkie śpiewające istoty. Rudi Szubert nie mógł się mylić. Albo mam zniszczone dzieciństwo.

Jednak nie mogę zaprzeczyć, że fragmenty fantastycznej powieści wciągają. Przypominały mi troszkę "Żelaznego Króla". Duża ilość postaci, walka dobra ze złem. Może pewnego rodzaju walka ze swoimi demonami i oczyszczenie? Sądzę, że taki wątek był potrzebny tej powieści.

Pomimo mojego zlepku dziwnych słów, które mogłyby sugerować, że naśmiewam się czasami z bohaterki i jej problemów, chcę zaznaczyć, że powieść podobała mi się. Do połowy była grząska, z trudem się przedzierałam, ale później czytałam szybciej niż Felix leciał z kosmosu.

Nawet tego dziwnego, cynicznego Jacoba polubiłam. Daleko mu do modnych w literaturze badassów z romantyczną duszą, ale momentami zachowywał się nawet lepiej. Alicji nie oceniam, ponieważ wcale mnie nie interesowała. Była, istniała, jednak nie pragnę poznać jej bliżej.

Tylko pytanie: dlaczego takie imiona? Mamy Alicję Nowak i Emily Crewe. Akcja dzieje się nigdziebądź, nie jest jasno zaznaczone co i jak.  I w wyniku mamy mieszańca: amerykańską wieś w polskich realiach z francuskim akcentem.

 Momentami denerwował mnie styl pisania, jakby mnoga ilość synonimów miała uplastycznić tekst/nadać jakiejś oryginalności. Niepotrzebnie pisać o prawdziwym życiu w taki nierealny sposób.Chyba, że jest się Bruno Schulzem.

Podsumowując: Czy jest to genialna powieść, jak twierdzi reklama na okładce? Wątpię. Jednak przyciąga, wsysa lepiej od polskich komedii romantycznych. Historia bywa słodko-gorzka, ale po przeczytaniu nie dostałam niestrawności. Powieść kieruje emocjami, pokazuje ich cały wachlarz. W "Złamanym piórze" odnajdziemy dużą ilość szarości, przez którą przebijają się ciepłe promienie.

Polecam osobom, które wolą coś mniej odmóżdżającego od najnowszego wydania Cosmopolitan, jednak nie liczą na zbyt poważną prozę. Na zbytnią akcję proszę też nie liczyć, bo najwięcej dzieje się w głowach bohaterów. Coś psychologicznego? Może o tym, że trzeba samemu sobie wybaczać? Dla mnie idealnie, bo jednak ludzie sami w sobie są fascynujący.

Egzemplarz recenzencki dostałam od samej autorki, za co serdecznie dziękuję. Jednak nie wpłynęło to na treść mojej opinii.

A Wam:

Hej, dzisiaj wszyscy zamieniamy się w małe nimfetki i przenosimy do brudnego pedofilskiego świata Ameryki z lat 50.

tytuł oryginału: Lolita
autor: Vladimir Nabokov

Lolita - najgłośniejsza powieść Nabokova, jednego z najwybitniejszych pisarzy XX wieku, jest opisem seksualnej obsesji czterdziestoletniego mężczyzny na punkcie dwunastoletniej dziewczynki Dolores. Powieść przetłumaczono na kilkadziesiąt języków, wydawano ją w atmosferze kontrowersji i protestów, a autora pomawiano o pornografię i pedofilię. Obecnie uznawana jest za jedno z arcydzieł literatury światowej. Sfilmował ją w 1962 roku Stanley Kubrick i ponownie w 1997 Adrian Lyne.

Do książki zabierałam się kilkakrotnie. Ba, jakieś nielegalne przekręty musiałam uskuteczniać w bibliotece, aby móc ją przetrzymywać przez jakieś...4 miesiące. Powodów mojego haniebnego zachowania i przeciągania czytania jest kilka, jednak najważniejsze są związane z samą książką.

Historia Humberta Humberta - czterdziestolatka, który patrzy na młode dziewczęta przez nimfetkowy radar i Dolores Haze, która pewnego dnia na owy radar się napatoczyła, jest bardzo skomplikowanie napisana. Muszę na wstępie zaznaczyć, że Nabokov pisze specyficznym piórem, które powoduje, że po przeczytaniu 10. stron mamy ochotę zapuścić sobie relaksującą muzykę i patrzeć się na sufit. Styl troszeczkę przypomina mi Jane Austen. Pełen wyszukanego słownictwa, pięknych opisów i w tym przypadku francuszczyzny. Której nie rozumiałam! :)



Warto jednak zaznaczyć, że nie jest to powieść pornograficzna. Osobiście nie zaliczyłabym jej nawet do erotyki. Skupiamy się na tym, jak bohatera przytłoczyła jego seksualność i w finale doprowadza do życiowej klęski.

Tak pozwalam sobie uchylić rąbka tajemnicy, ponieważ na samym początku niejaki John Ray napisał dość istotną przedmowę. O jej istotności zorientowałam się dopiero pod koniec. Taki to mam nawyk do pomijania wszelkich wstępów, ustępów i przedmów. Na samym końcu autor książki opowiada historię jej wydania i genezę powstania. Bardzo ciekawa sytuacja, także pokrótce nakreślę, czego się doczytałam:


Otóż wokół dzieła Nabokova stworzono wiele kontrowersji. Aż cztery amerykańskie wydawnictwa odmówiły wydania książki. Dopiero paryskie wydawnictwo, publikujące książki po angielsku, podjęło się tego wyzwania. Jednak masz ci los, bo rok później powieść została zakazana przez francuskiego ministra spraw wewnętrznych. Pomijam już takie ciekawostki jak to, że Nabokov pochodził z Rosji, a książkę napisał po angielsku. Aha, jeśli spotkacie Vivian Darkbloom to miejcie pewność, że chodzi o Nabokova. Pisarz bał się konsekwencji wszelkich skandali związanych z twórczością, dlatego zadbał początkowo o swoją anonimowość.


Niesamowitą sprawą jest fakt, że czytelnik patrzy na bieg zdarzeń z perspektywy samego Humberta, który opowiada swoją historię w formie spowiedzi przed sądem i przysięgłymi. Także z góry wiemy, że capnął  go wymiar sprawiedliwości. Mężczyzna, jak przyznaje, wyszedł ze szpitala psychiatrycznego. I to nie raz. Co ciekawe, bohater sam zwraca uwagę na ten fakt i często podaje się za  żałosną kreaturę. Humbert wcale nie stara się wybielać, wie, że coś z nim jest nie tak. Lekko mówiąc.

A co mianowicie? Otóż, jeśli biedny czytelnik jeszcze nie załapał przypadłości wyżej omówionego mężczyzny, spieszę z pomocą. Istnieje teoria, iż niektóre młode dziewczynki są tzn. nimfetkami. To podstępne istoty, które uwodzą mężczyzn. Ich ruchy, zachowania są pełne seksapilu. Internet podpowiada mi, że takie dzieci mają zbyt wcześnie rozbudzone zainteresowania seksualne. Jednak patrząc na Humberta, nie one jedne mają niezwykle rozbudzone owe zainteresowanie.

Humbert opisuje swoją udręczoną psychikę, która przede wszystkim nastawiona jest na seksualność i o to przede wszystkim mu chodzi, kiedy patrzy na Lolitę, pieszczotliwie zwaną Lo. Stanowi ona jego słabość, a jego nimfetkowy radar wprowadza bohatera w obłęd, doprowadza do zniewolenia. W książce także znajdziemy niezliczoną ilość opisów dla nas normalnych zachowań, które Humbert widział jako podniecające. Przypominam, że Dolores ma 12 lat. I na niej na chwilkę się zatrzymajmy.

Chrystusie Niebieski, jaka to denerwująca postać. Oczywiście wiem, że wszystko zostało zniekształcone przez subiektywizm Humberta, ale "seksowna" i "dwunastolatka" jakoś mi zgrzytają, kiedy znajdują się w jednym zdaniu. Jednak taka właśnie jest Lo. Nie ma żadnych oporów, żadnego wstydu. To jedno z tych dzieci, które kładą się na podłogę w Smyku, jeśli mamusia albo tatuś nie chcą kupić mu nowego transformersa. Jednak w pewnych momentach odczuwamy współczucie. Zarówno dla niej jak i jej obłędnego kochanka.

Jeśli ktoś liczy na wartką akcję i wyścigi na drodze 66, to może się lekko rozczarować. Oczywiście spotkamy w powieści Nabokova liczne opisy trochę groteskowych krajobrazów (na marginesie - niezwykle nudzące), ale sama historia bywa jednowątkowa. Tak, mam na myśli skrzywienie seksualne bohatera.

Podsumowując: to ciekawe studium psychiki i perspektywy widzenia człowieka zniewolonego przez swoje preferencje seksualne, które jednak dzięki wysublimowanemu językowi i dużej dozy tajemnicy nie ociera się o tanią erotykę. Sami bohaterowie budzą mieszane uczucia. Co ciekawe, zdają sobie sprawę ze swoich grzechów. Nikt nie próbuje oszukać czytelnika. Na plus.

Polecam osobom, które są zainteresowane już klasyczką powieścią XX. wieku i wieczorami chętnie czytają "Psychologię dla bystrzaków". Jednak radzę dawkować sobie tę powieść, bo może momentami przytłaczać.

W paru kwestiach pomogła mi książka Olgi Romańskiej-Maliny pt. "Bunt literatów".

Ale się dzisiaj rozpisałam. I jak poważnie w większości:) Film już czeka, aby go obejrzeć.

BTW Szukałam ciekawej grafiki do Lolity i wyskoczył mi miliard takich zdjęć . Myślę, że temat Lolit jest najbardziej aktualny, szczególnie w Japonii, gdzie dziewczyny specjalnie się odmładzają i wdziewają urocze wdzianka idealne dla 8-latek. Co więcej, dużo mężczyzn chodzi do specjalnych klubów, gdzie tak przebrane kobiety ich obsługują.

Moja ocena: 4/5