Hej!
U mnie święta przychodzą w tym roku trochę później, a przynajmniej książka rekolekcyjna. Nie chodziłam na rekolekcje adwentowe w tym roku, nawet w kościele mnie nie było. Na własny rachunek czytałam i słuchałam, przyswajałam interesujące mnie lekcje ojca Szustaka. Nie jestem uduchowiona na tyle, aby móc pisać ze swobodą o tego typu publikacjach. Prawdę mówiąc, gówno się znam.

Jednak gdzieś czuję, że nie trzeba być zagorzałym wiernym, aby próbować. Próbować zrozumieć interesujące dla nas kwestie. Próbować przybliżyć się do strefy sacrum. Gdzieś ostatnio przeżywam kryzys internetu i smuci mnie fakt wszędobylskiej ironii i wyśmiewania świąt czy aktualnie postanowień noworocznych. Po co? I tak Boże Narodzenie coraz bardziej staje się Czasem Prezentów.

Książka "Plaster miodu" skupia się trochę bardziej na kwestiach dawania niż brania. I ma tam niczego o materialnych aspektach świąt. Całość podzielona jest na tygodnie przed świętami, na konkretne dni, lekcje, modlitwy i zadania domowe.

Zaczyna się przyjemnie i lekko. Autor przytacza fragmenty Biblii i okrasza je swoimi komentarzami. Na początku więcej miodu niż cytryny. Jednak najbardziej poruszały mnie dalsze części publikacji, gdzie mowa o ludzkich upośledzeniach, o tym, jak ciężko sprostać wymaganiom. Gdzie okazuje się, że nie zawsze jesteśmy w stanie wybaczać bliźnim i sami nie potrafimy ubiegać się o wybaczenie.

To w dużej mierze świecka książka, porusza uniwersalne kwestie etyczne. Być może ktoś się ze mną nie zgodzi, w końcu na okładce jest napisane, że "Bóg chce osłodzić twoje życie". Jednak jesteśmy ludźmi i nie bardziej niż tylko ludzko nie możemy się zachowywać. Jak wyczytałam u Reginy Brett "Daj z siebie wszystko i nie zadręczaj się". W tej publikacji nie szukałam rad, jak zostać świętym. Szukałam prostego przekazu docierającego bezpośrednio kanalikami do mojej świadomości.
Największa zaleta tej książki? Jeśli chcecie pracować na sobą, a nowy rok sprzyja takim postanowieniom, to "Plaster miodu" bardzo w tym pomaga. Autor niczego nie narzuca, czego się obawiałam. Sam stawia nas na równi i przyznaje się do tego, że nie potrafi zawsze zachowywać się wzorcowo.

Skończyłam swoje rekolekcje wczoraj i nie czuję, żeby ta książka była jednorazowego użytku. Niech to będzie moja rekomendacja. Jednak spodziewałam się więcej stylu zakonnika z konferencji, ze słuchowiska niż stricte odniesień do Biblii.

Moja ocena: 4/5

Dla zainteresowanych:

Hej:)


Coś ostatnio cierpię na nadmiar czasu w nocy i czytam książki. I co ciekawsze, od razu piszę tutaj na żywo moje przemyślenia. Jeśli chodzi o dzisiejszą lekturę to zdążyłam nawet wprowadzić jej zalecenia w życie! Ale o tym za chwilę...

Otóż poradnik domowy Jennifer L. Scott ma pomóc nam osiągnąć wymarzony paryski dom bez zmieniania swojego adresu na francusko brzmiący. Jennifer jest Amerykanką, ma męża Anglika i dwójkę dziewczynek. A do tego kultywuje wiele zaleceń Madame Chic, u której miała przyjemność mieszkać przez pewien czas. I postanowiła przenieść wyniesione z tamtego domu zasady do swojego jednorodzinnego domu w Santa Monica.

W skrócie napiszę, że to kolejna z tych książek, które czytamy zapełniając sobie urlop/wakacje/przerwę w serialu. Niczego w naszym życiu nie zmieni, ale... MY SAMI możemy się zainspirować do wprowadzenia zmian.

I tutaj chcę podzielić się z Wami tym, co sama dzisiaj osiągnęłam. Otóż właśnie ta niepozorna książka skłoniła mnie do wielkiego odgracania mojej przestrzeni do pracy. Mało tego odgracania, wyrzuciłam 5 torebek z mocnym postanowieniem, że zostanę minimalistką (jakieś chętne na darmowe torebki?) a na dodatek wywaliłam wielki stojak, który wykorzystywałam do tych właśnie torebek. Oprócz tego w końcu podłączyłam głośniki, które przez 2 lata (poważnie) trzymałam w pokoju z myślą "później się nimi zajmę". Jak się okazuje, można żyć z taką myślą naprawdę długo. Piękne jest życie osoby, która często korzysta z prokrastynacji.

W skrócie: może się to wydawać zabawne, ale ta książka pozornie zorganizowała mi życie. Autorka napisała do mnie - "Tak, Ty. Idź i ogarnij w końcu to, czym miałaś zająć się wieki temu i bądź szczęśliwa ze swojego mieszkania." Doprawdy interesujące jest to, że musiałam to przeczytać, żeby zacząć działać. Nie wiem, jak to prezentuje się u Was, ale dla mnie takie programy typu "Perfekcyjna Pani Domu" są bardzo motywujące. Sama, oglądając innych, mam dużą ochotę wziąć się za solidne porządki.

Autorka dorzuca ciekawe playlisty z muzyką do odpowiednich pór dnia czy danych sytuacji, z którymi mamy do czynienia w swoim życiu. Oprócz tego mamy przepisy, metody na składanie ręcznika czy niezastąpiony ocet z wodą do mycia całego domu. Koniecznie dodajcie krople zapachu lawendowego!

Podsumowując: ten poradnik jak i inne nie oświeci tych, którzy wiedzą, że trzeba się zorganizować. Sprzątajmy na bieżąco, bo parę minut małych porządków to nic w porównaniu z wielkim odgracaniem na wiosnę i myciem okien dla Jezusa. Co ciekawe i warte zapamiętania: doceniajmy to co mamy, bo nawet największe wille można zagracić niepotrzebnymi rzeczami, a małe przestrzenie mogą być niezwykle przytulne i estetyczne, jeśli włożymy w to trochę wysiłku. Jak mnie życie nauczyło, we wszystko musimy włożyć pracę, żeby widzieć zadowalające nas efekty. Nawet jeśli mowa o prozaicznym sprzątaniu. A może przede wszystkim.

Właśnie w telewizji usłyszałam rady jakiejs 20-latki : "Najlepsze akcje ma się po pijaku, a nie siedząc w domu z książką". Jak łatwo się domyślić - "Madame Chic" leży obok mnie na kanapie. I być może niech to będzie puentą tej recenzji.



Moja ocena: 3/5

Hej!

Sięgam ostatnio po nowości i wszelkie popularne książki. Być może chcę sprawdzić, czy cały ten fame jest godny danych pozycji. Przy Kasi Tusk i jej "Elementarzu stylu" zachwyciłam się ładnymi zdjęciami i przeczytałam parę oczywistych rad dotyczących elegancji. Z kolei "Dziewczyna z pociągu" nie zawiodła mnie w żadnym stopniu. Może tylko chciałabym kolejną część do przeczytania. Dzisiaj chcę przedstawić kolejną książką z zupełnie innego getta, jaką jest "Bóg nigdy nie mruga. 50 lekcji na trudniejsze chwile w życiu." I co z tym Bogiem i mruganiem?



Muszę przyznać, że może zapomniałam, jak to jest nienawidzić autorów za byle pomyłki. Dawno temu czytałam złe książki typu "50 twarzy Greya" i prawdopodobnie nie wiem, jak znowu cisnąć autorów. A do tego interesuję się lekko wyśmiewanym przez inteligencję coachingiem  i wszelkimi motywacyjnymi szkoleniami. I dlatego Regina Brett tak bardzo wkupiła się w moje łaski.


Przede wszystkim to książka, którą można czytać wszędzie i o każdej porze dnia. Zawsze, kiedy poczujemy, że chcemy takiego instant Mateusza Grzesiaka. Autorka, czym bardzo punktuje, wie o czym pisze. To jedna z osób, o których mówimy, że są niezwykle doświadczeni życiowo. I, co mnie zawsze porusza, jest jedną z tych osób, które pomimo swojego cierpienia najpiękniej dostrzegają świat i cieszą się życiem.

Historie w tej książce są słodko-gorzkie. Nikt nie gwarantuje samych uśmiechów i motywacyjnego Shii Labeoufa. Sama nie raz się wzruszyłam, a jednocześnie sięgałam po kolejne historie.

Jednak najbardziej przyciągnęła mnie historia z hasłem: Wstań, ubierz się i przyjdź gdzie trzeba. Sama o tym często zapominam, zwalając winę na swoje chroniczne zmęczenie. Ale widzę, że kiedy zastosuję się do tego powiedzenia, to od razu przechodzi mi zmęczenie. Więcej mi się chce i mogę od siebie więcej wymagać. Co ciekawe, przypomina mi się tutaj niedawna Katarzyna Tusk, która nawołuje do tego, żebyśmy starali się ładnie ubierać nawet wtedy, kiedy nikt nie patrzy. Kiedy mamy dzień wolny, kiedy jedziemy na wieś walczyć z indykami (oglądałam film "Atakujące indyki", moje życie nie jest już takie same).

To twoje nastawienie - które sam wybierasz - decyduje o tym, czy czujesz się szczęśliwy.

 ~Regina Brett - “ Bóg nigdy nie mruga”


Podsumowując: to zbiór felietonów dla osób, które gdzieś tęskną za swoim Paulo Coelho, nie chcą ambitnej lektury, ale ciepłego termofora, który zmotywuje do zachwycania się życiem. Kolejny cytat z tej książki, jaki zapadł mi w pamięci jest prosty niczym kanapki z serem, ale tak samo jak i one uniwersalny:

Życie jest dobre. 

Moja ocena: 4/5

Miłego czytania i do usłyszenia!

Hej!

Piszę niczym "Wolny Strzelec" na żywo, prosto po przeczytaniu tej świetnej powieści. I, niczym mało postępowy człowiek XXI wieku, poprosiłam Świętego Mikołaja o tę właśnie książkę. Trochę musiałam poczekać, ale było warto. Zdecydowanie.

Już od dawna nie sięgałam po thrillery/kryminały, ale pamiętałam, że ten typ powieści raczej mnie nie zawiódł. Ciężko o zawód, jeśli na liście jest "Dziewczyna z tatuażem" albo "Zanim zasnę" - obie pozycje serdecznie polecam. Natomiast "Dziewczyna z pociągu" przypomniała mi, jak to jest nie móc oderwać się od lektury i to chyba największy plus dla powieści.

Całość jest raczej prosta, powiedziałabym wręcz, że nie jest to powieść akcji. Owszem, akcja się pojawia, ale nie ma tutaj pościgów i wszelkich typowo kryminalnych zagrań. Za to możemy doszukać się różnych tajemnic, bardzo powolnego, budującego napięcie, odkrywania kart oraz dogłębnej analizy psychologicznej bohaterów. I to jest świetny zabieg autorki - czytamy fragmenty pamiętników bohaterów. Historię poznajemy z różnych perspektyw, aby sukcesywnie łączyć ze sobą fakty.
Ta powieść to świetna zabawa dla niedoszłych Rutkowskich. Po kolei odkrywamy nowe karty biegu historii wraz z tym, jak bohaterowie zaczynają odkrywać się przed czytelnikiem.

A sami bohaterowie są niezwykle skomplikowani i bardzo ludzcy. Tak ludzcy, że wszelkie programy typu "Trudne sprawy" nie umywają się do tego, co postacie sobą reprezentują. Dawno nie czytałam o tak dobrze wykreowanych postaciach. Sama książka już od pierwszych stron porusza trudne tematy, m.in. alkoholizm. I nie jest to spojler, ale ma ogromny wpływ na historię bohaterki i jej bliskich. Po prostu trzeba przeczytać.

Myślę też, że dużym plusem jest miejsce akcji. Przedmieścia trafiają do odbiorcy, bo są takie szare i pospolite. Takie ciche, ale wystarczające do spokojnego życia. Jak tu przyjemnie i swojsko. Idealne miejsce dla kryminałów. Sama utożsamiam się z przedmieściem, dlatego tak mnie wciągnęła opisana akcja. O bogatych mieszkańcach Upper East Side już się naczytałam.

Wiem, że są już zdjęcia z planu filmu. Wiem, że główną rolę gra Emily Blunt - osobiście wolałabym brzydszą bohaterkę, prawdziwie grubą i smutną. Szkoda, że czuję tutaj hollywoodzkie zapędy. Wolałabym film kręcony komórką czy coś w tym stylu. Tak realistyczny jak powieść.

Nie uważajcie tego za spojler, ale może zamknijcie oczy na chwilę: