Hej, dzisiaj przedstawiam sobie i Wam kolejną książkę z wyzwania BBC. Tym razem pora na lekturę szkolną amerykańskiej latorośli, którzy prawdopodobnie mają dość pewnych mocno nieletnich chłopców w równym stopniu, jak ja chciałabym się uwolnić od Wokulskiego.

70. Lord Of The Flies, William Golding

tytuł: Władca much

autor: William Golding

tytuł oryginału: Lord of the Flies

 Nagrodzona Noblem klasyka światowej literatury 

Jedna z najważniejszych powieści XX wieku.

Książka opisuje grupę chłopców, ocalałych z katastrofy samolotu. Na bezludnej wyspie rozbitkowie podejmują próbę zorganizowania własnych rządów i społeczności z dala od cywilizacji. Nieoczekiwanie próba ta kończy się tragicznie. Dzieci z dobrych domów pozostawione sobie zamieniają rajski krajobraz w prawdziwe piekło.

Golding w mistrzowski, niemal bolesny dla czytelników sposób rozwiewa złudzenia o dobrej naturze człowieka.

Znany zespół Iron Maiden stworzył utwór o tytule "Lord of the Flies": klik klik



Nie zapominając o "Czytam, zanim obejrzę" wstawiam zwiastun filmu z 1990 roku. Istnieje także wersja z lat 60.
Dla zainteresowanych, całość filmu można obejrzeć na youtubie: klik klik
Ale najpierw skłaniam do przeczytania powieści! Gdybym mogła, to sama dałabym Goldingowi Nobla.

Moja ocena : 5/5
Kto ogląda Spongeboba, też zrozumie tę parodię. Mam dziwne poczucie humoru:)

Hej. Ta książka zdecydowanie nie jest hipsterska pomimo swojego niesamowitego tytułu. Co więcej, znalazłam ją podczas poszukiwań mojej idealnej bibliografii do prezentacji maturalnej. Polonistka uznała, że to barachło (prawdopodobnie dlatego, że po prostu tego nie przeczytała, NIEPRZYCZYTANE=DO NICZEGO), ale ja i tak wiem swoje. Chociaż do prezentacji maturalnej nie wykorzystam tej książki, bo nie mam żadnych opracowań. Może przyszłe roczniki zacytują mojego blogaska. Ale lepiej nie, chciałabym, żeby poczciwy czytelnik zdał tę maturę. Nie przedłużając, shall we?

tytuł:Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął

autor: Jonas Jonasson

tłumaczenie: Joanna Myszkowska-Mangold

tytuł oryginału: Hundraåringen som klev ut genom fönstret och försvann

„Szwedzki Forrest Gump”! Setne urodziny, huczna impreza w domu spokojnej starości i Allan, jubilat, który wyskakuje przez okno. Mężczyzna rusza w ostatnią życiową podróż. Na dworcu staje się właścicielem pewnej walizki i od tej pory zostaje poszukiwanym. Przemierza Szwecję, zdobywa przyjaciół i ukrywa się przed prokuraturą, która z czasem chce go oskarżyć o potrójne morderstwo. Snuje także opowieść o swojej przeszłości – okazuje się, że jego stuletnie życie było równie absurdalne, co sama ucieczka przed wymiarem sprawiedliwości. Ta książka to także podróż przez XX w. Allan powiada, jak jadł kolację z Trumanem, leciał samolotem z Churchilem, pił wódkę ze Stalinem... Najzabawniejsza książka, jaką w życiu czytałem – rekomenduje Lasse Berghagen, znany szwedzki aktor.

szwedzka okładka

Tę książkę najlepiej zacząć bez wtajemniczania się w powyższy opis wydawnictwa. W tym wypadku historia najlepiej smakuje, kiedy poznajemy ją stopniowo, podróżując razem z bohaterem. Owa podróż, która jest następstwem heroicznego wyjścia przez okno w samych kapciach, to obraz fascynującego życia po życiu w trakcie życia. Zaplątałam się, oczywista sprawa.

niemiecka okładka

Otóż tytułowy Stulatek przeżył już wszystko. Autor tak powiązał ze sobą wszelkie wątki, aby bohater swoje długie życie spędził w większości na nogach. Jonasson zręcznie wplótł życiorys Allana z historią współczesną. Nie ukrywam, że czytając tę fikcję literacką dowiedziałam się znacznie więcej niż w trakcie popołudniowego ziewania podczas zajęć lekcyjnych. Wszyscy bohaterowie, w tym Stalin, zostali przedstawieni okiem głównego bohatera, który sam w sobie jest niezwykle specyficzny.

estońska okładka

Doszły mnie słuchy czytelników (samo wydawnictwo tak też reklamuje swoją książkę), że "Stulatek..." to inna forma "Forresta Gumpa". Myślę, że to stwierdzenie pasuje jak pięść do nosa, ale i takie rzeczy zdarzają się w życiu. "Stulatek..." to po prostu biografia kolejnego ciekawego człowieka z historią, o jakiej wielu chciałoby móc powiedzieć "byłem, widziałem".

australijska okładka

Allan jest młodzieńcem uwięzionym w ciele stuletniego mężczyzny. Jego rozumowanie i postępowanie przywodzi mi na myśl nieopierzonego chłopaka wkraczającego w życie, którego matka powiedziała kiedyś "co ma być, to będzie". I tego owy Allan się trzyma przez kolejne dekady swojego bujnego życia. To fascynująca postawa życiowa człowieka, który ma nadwyżkę szczęścia i troszeczkę rozumu. Nie da się go nie lubić, chociaż (jak każdy) czasami sytuacja zmuszała go do mało wzorowych zachowań.

włoska okładka

Czy "Stulatek..." to świetna komedia? I tak i nie. Bardziej skłaniałabym się do stwierdzenia, że do tej książki należy podchodzić z dystansem, co sugeruje chociażby sam tytuł szwedzkiej powieści. Historia miesza się z fikcją opisywaną subiektywnym, stuletnim tonem młodzieniaszka. Jednak jest w tym niewymuszony humor, który czasami pojawia się w dialogach a czasami mamy do czynienia z komizmem sytuacyjnym. Co przypadło mi do gustu. Nie ma nic gorszego od natrętnej narracji, która wręcz wyrywa się do czytelniczych gardeł: "A TERAZ MASZ SIĘ ŚMIAĆ I CIESZYĆ, ŻE NAPISAŁEM COŚ ZABAWNEGO". Uwierzcie mi, przeczytałam tyle młodzieżówek, że nieraz spotykałam się z taką sytuacją.
Także humor jest, jednak nie dostawałam od śmiechu zadyszki.

amerykańska edycja

Sama historia ostatniej podróży pewnego krnąbrnego człowieka byłaby za słaba, abym w niej przepadła. Tak samo prawdopodobnie pomyślał sam autor, ponieważ wydarzenia przeplatają się ze wspomnieniami Allana z jego całego życia. Jeden rozdział współcześnie, drugi cofa się o x-dziesiąt lat. 

Podsumowując, to książka o niebanalnym, lecz także przypadkowym życiu, w którym duże znaczenia miał ślepy los. Lecz przede wszystkim to po prostu dobra lektura.


Nie wiem też, czy skandynawskie książki muszą to mieć, ale nawet tutaj dość znaczący jest wątek kryminalny. Rozpieszczajcie mnie dalej.

Moja ocena: 5/5

“Things are what they are, and whatever will be, will be.” 

inteligentny tumblrowski obrazek

Ta książka to istna kosa. Sukcesywnie podcinała mi żyły, jednocześnie uzależniając od siebie.
UWAGA: Cała opinia składa się z mniejszych lub większych spojlerów. Nie zdradzam zakończenia, ale parę istotnych kwestii związanych z bohaterami. 

 tytuł: Trzy oblicza pożądania

autor: Megan Hart

seria/cykl wydawniczy: Mira

wydawnictwo: Harlequin Mira

Nigdy nie zdradziłam męża. Nie miałam też żadnych powodów, by podejrzewać, że on mnie zdradził. A teraz zapraszaliśmy obcą osobę do naszego łóżka. Musiałabym być stuknięta, żeby nie czuć niepokoju.

Pożądanie zwyciężyło nad zdrowym rozsądkiem. Zupełnie jak w przeszłości, gdy moje ciało zignorowało rady umysłu i serca. Dojrzałam, ale nie zmądrzałam.

Stałam pomiędzy, ale jednocześnie ponad nimi, jak dama między dwoma królami. Byli opanowani, choć gotowi zmienić to w każdej chwili, czekali tylko na moją komendę. Nie byli podobni, ale w tej chwili całkowicie nierozróżnialni.

– Chodźcie – powiedziałam cicho, ale obaj mnie usłyszeli. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam do sypialni, nie oglądając się za siebie. (…)

Podniosłam powoli ręce, ujęli moje dłonie i wtedy ich przyciągnęłam. Poczułam na plecach ręce męża obok rąk Alexa. Nie byliśmy już trójkątem o ostrych wierzchołkach, lecz tworzyliśmy krąg. Spleciony z ramion, nóg i złączony wspólnym pragnieniem.

francuska okładka

 Hart stworzyła historię na pozór idealną do krótszej wersji kolumbijskich seriali. Jest piękna, przykładna matka Amerykanka (chociaż nie ma dziecka), która po bułki jeździ Jeepem, bo w Kalifornii jest niezwykle trudne ukształtowanie powierzchni(moja wizja bohaterki, nie wiem, gdzie mieszkają). Jest i przystojny budowlaniec, który w swoim fachu dorabia się milionów + rzeźbi swoje i tak idealne ciało. ALE ALE!

Na tym historia nigdy się nie kończy. Widza trzeba czymś przyciągnąć. Albo pieniędzmi albo władzą albo seksem. I knuciem niecnych planów.

Główna bohaterka, której imienia już nawet nie pamiętam, w głębi serca prowadzi niezwykle traumatyczne życie. Oczywiście czytelnik musi przez nie przebrnąć, babrając się w nudnych wspomnieniach o alkoholizmie. Mało tego, duża część powieści skupia się na relacjach  teściowa - synowa. Teściowa to czyste zło i władza w jednym, perfekcyjna postać do nieskomplikowanych tworów telewizyjnych. Wydzwania, pyta CO SIĘ DZIEJE U JEJ DZIECKA. Żyć nie daje. Może to prowadzić jedynie do ostatecznego starcia, o którym nie mogę zbyt wiele napisać w tej chwili, aby nie obdzierać międzynarodowego bestselleru z aury tajemnicy.

Jednak z aury kipiącego pożądania muszę trochę się pośmiać.
Wyobraźcie sobie, że żyjecie z mężem na tyle, że wiecie jak nazywał się jego ulubiony Teletubiś. I nagle na arenę wkracza wielki przyjaciel ze studiów, o którym nie miałyście większego pojęcia. Brzmi logicznie?

Całość napędza pewna tajemnica, bo jakim cudem owy przyjaciel wkracza do sielanki? W TOPie bohaterów wiąże toksyczna więź. Myślę, że Mąż kocha Przyjaciela, Przyjaciel kocha Męża i Żonę, a Żona to Porażka. Nie tylko pozwala traktować się przedmiotowo, ona tego pragnie i nie potrafi żyć bez elementu, który burzy jej życie. Jej postawa prowadzi do autodestrukcji. Zastanawiam się tylko: po co w takim razie brnęła w małżeństwo, skoro nie zna pewnych podstawowych zasad. Kobieta dojrzała, która chciała mieć wszystko. No istna famme fatale przedmieścia. Takie są najlepsze.

Ta książka jest po prostu niezwykle irytująca. Nie potrafiłam zrozumieć nikogo z owych bohaterów. Skłonna bym była stwierdzić, że brak mi pewnego podejścia psychologicznego, jednak z powodu tego, kim jestem, nie mogę tak napisać. Książka "Trzy oblicza pożądania" opisuje historię trójki rozpieszczonych ludzi. Nie zawsze mieli lekko w życiu, jednak postanowili sobie to odbić. Sęk w tym, że z racji swojego wieku musieli zabrnąć w zbyt poważne, jak na ich móżdżki, relacje.

hiszpańska okładka

SPOJLER
Poza tym pragnę podzielić się małym spostrzeżeniem: który normalny mąż pozwala, aby jego najbliższy przyjaciel wypożyczał sobie jego żonę do seksualnych aktywności, a później owy mąż dziwi się, że kobieta zaczęła odczuwać coś do przyjaciela? Nie trzeba mieć wyższego wykształcenia, aby wiedzieć, że seks często bywa dla kobiet istotny i wytwarza hormon więzi (pewnie dla mężczyzn też, nie są potworami:).

Dodam, że zakończenie jest jak najbardziej chore, denerwujące i czytelnik zaczyna współczuć tym ludziom. Aż chce się zacytować pewien sławny tekst z "Sali samobójców". Autorka tak zręcznie pokierowała bohaterami, że nie mogę się oprzeć kontynuacji i nie wiem, czy byłabym zdolna popełnić drugą część, ale jest to wielce prawdopodobne.

Podsumowując, myślę, że to książka o ludziach, którzy pogubili się w tym swoim dobrobycie. Szukali problemów i je znaleźli. Czy warto to czytać? Zdecydowanie nie, jednak zostało opisanych dużo scen erotycznych, więc jeśli kogoś tylko to interesuje, to myślę, że odnajdzie to, czego szuka. Chociaż szczerze? Nie powala. Już królowa "50 twarzy Greya" bardziej się wysiliła z kreacją Czerwonego Pokoju czy jak mu tam;)

Moje ocena: 1/5

Wiem, że moja recenzja może być grafomańska, ale Hart wysoko postawiła poprzeczkę.
Dla tych, którzy ciągle się wahają: kipiąca pożądaniem okładka. Czy twórcy nie mieli czegoś mniej oczywistego w swoim grafikach?

Hola hola, dla ciekawych: to nie koniec historii. To dopiero pierwsza część cyklu pt "ALEX KENNEDY". Trzeba być kimś, żeby doczekać się serii książek o sobie samym. I pomyśleć, że mamy sagę "Zmierzch", a nie sagę "Edwarda Cullena" - od razu byłoby lepiej wg Hart.

Pewnie się czepiam...

Moje książki ostatnio cierpią na syndrom przeciętności. Niby wszystko całkiem przyzwoite, jednak nie mam pojęcia, co takiego odkrywczego mogłabym na ich temat napisać. To boli.

tytuł: Syrena

autor: Tricia Rayburn

tłumaczenie: Kloczkowska Anna

tytuł oryginału: Siren

seria/cykl wydawniczy: Syrena tom 1 

Dla Vanessy i Justine Sands miały to być zwyczajne wakacje w miasteczku Winter Harbor, w towarzystwie braci Carmichaelów.
Jednak kiedy Justine wybiera się nad urwisko, by skakać do wody, a nazajutrz fale wyrzucają jej ciało na brzeg, Vanessa nie ma wątpliwości, że to coś więcej niż wypadek.
Całe nadbrzeżne miasteczko wpada w popłoch, kiedy następuje seria ponurych zdarzeń – fale wyrzucają na brzeg ciała mężczyzn z twarzami zastygłymi w uśmiechu… Vanessa i Simon próbują ustalić, czy te wypadki mają cokolwiek wspólnego z Justine i Calebem. Ale to, co odkryje Vanessa, może oznaczać koniec jej wakacyjnej miłości, a może nawet życia… 

To moja pierwsza styczność z takową historią, na którą liczyłam od dłuższego czasu. Świat oceanu jest fascynujący nawet bez fantastycznych tworów. 

Tricia Rayburn ma niebyłe zdolności w zakresie kreowania nadmorskiego klimatu. Piasek wysypywał się z powieści, w powietrzu czuć było morską bryzę, a mojej wannie pływały mordercze syreny.
Co prawda, dowiedziałam się, że w greckiej mitologii syreny to stwory stworzone z kobiety i ptaka, natomiast kreatury na kształt rusałki to znane nam syreny. Mniejsza, bo zaczynam kręcić, ale chodzi o to, że tytuł oryginału powinien brzmieć Mermaid a nie Siren (dziękuję ludziom z goodreadsa za oświecenie, że autorka jest lekko niekompetentna)

Te dwa różne wyobrażenia syren wywołują czasem nieporozumienia, chociaż są one tożsame. W niektórych językach (polskim, francuskim, hiszpańskim, portugalskim lub rumuńskim) i tłumaczeniach "syrena" oznacza istotę związaną z wodą. W innych językach z reguły oznacza półkobietę-półptaka, np. ros. сирена (zob. także syrin), ang. siren, szw. sirene – w odróżnieniu od istot związanych z wodą: ros. rusałka, ang. mermaid lub szw. sjöjungfru.

- wikipedia.

Historia niestety niczym nie różni się od typowych młodzieżowych filmów, w których jest ta dobra, ta zła i ten przeprzystojny młody bóg , który lawiruje pomiędzy dwoma bohaterkami. Książka rozpoczyna się niestereotypowo, jednak zakończenie jest jak najbardziej schematyczne. Niektóre wydarzenia przypominają mi filmy z Brucem Willisem, który zawsze w ostatniej sekundzie uratuje cały świat i zbawi poczciwych Amerykanów. Żałuję, że tego typu historie już mnie nie porywają, a wymagania rosną. Jednak trzeba przyznać, że nikłą rozrywką jest przewidzenie zakończenia powieści po 40 przeczytanych stronach.

"Syrena" odbiega od uroczych historii w stylu "Akwamaryny" (polecam film dla dziewczyn w gimnazjalnym przedziale wiekowym, bardzo mi się podobał swego czasu). W tę historię wpleciony jest pewien mrok i wszechobecne poczucie niebezpieczeństwa. To jeden z atutów powieści. Autorka zakłada stworzenie kumulacji napięcia. Problem pojawia się wtedy, kiedy osoba domyślająca się rozwiązania zagadki po prostu zaczyna być sfrustrowana naiwnością bohaterów - małych Sherlocków.

W książce Rayburn powracamy do czasów irytujących, bezwolnych bohaterek, którym los i tak przyniesie księcia, pełną lodówkę i opłaconą kablówkę. Wszyscy je kochają, ale one i tak nie potrafią tego dojrzeć. Co więcej, główna bohaterka przez całe swoje życie nie potrafiła dowiedzieć się, jaki ma naprawdę kolor oczu! SPOJLER: Zaznaczę tylko, że nikogo zbytnio nie zaciekawił fakt, że Vanessa przetrwała pod wodą ponad 30 minut bez szwanku na zdrowiu.

Wiem, że wyszły dwie kolejne części i pewnie będę musiała po nie sięgnąć z czystej ciekawości, czym takim mnie zaskoczy Tricia. Niczym? Wielce prawdopodobne.

Podsumowując: "Syrena" to niezobowiązująca pozycja idealna do czytania na plaży, ponieważ idealnie pasuje w nadmorskie klimaty. Książka to miks thrillera z typową młodzieżówką, co niestety wpływa na niekorzyść powieści. Zagadki kryminalne są dość przewidywalne. (Wystarczy przeczytać tytuł powieści, aby wszystko zrozumieć.)  Związki pomiędzy bohaterami również. Romans średnio ciekawy. Wszystko na skraju przeciętności.

Polecam chętnym na bliższe zapoznanie się z mało mitologicznymi syrenami, które przede wszystkim potrzebują pomocy psychiatrycznej.  

Sequel do "Syreny" to "Głębia":
Moja ocena: 3/5

Być może zatrzymałam się w rozwoju intelektualnym, ale jak przeczytałam powieść Markusa Zusaka mając 13 lat, tak do dzisiaj uważam ją za świetną pozycję na rynku.
I dlatego zrobię osobny wpis o ekranizacji tej książki, zamiast upychać ją do WK.

tytuł: Złodziejka książek

autor: Markus Zusak

tłumaczenie: Hanna Baltyn

tytuł oryginału: The Book Thief

Rok 1939. Dziesięcioletnia Liesel mieszka u rodziny zastępczej w Molching koło Monachium. Jej życie jest naznaczone piętnem ciężkich czasów, w jakich dorasta. A jednak odkrywa jego piękno - dzięki wyjątkowym ludziom, których spotyka, oraz dzięki książkom, które kradnie. 

Ekranizacja

Ojej, trochę czasu minęło od dnia, kiedy dostałam tę książkę do recenzji. Jednak spokojnie, już zaczynam swój wywód o wzmacnianiu magnetyzmu.

tytuł: Silna i kobieca jak wzmocnić swój magnetyzm

autor: Rachael Jayne Groover

tytuł oryginału: „Powerful and Feminine: How to Increase Your Magnetic Presence and Attract the Attention you Want”

wydawnictwo: Studio Astropsychologii

Dlaczego część pięknych kobiet postrzegamy jako nieatrakcyjne? Co mają w sobie przeciętne w gruncie rzeczy panie, które wchodząc do pomieszczenia sprawiają, że momentalnie cichną wszystkie rozmowy, a spojrzenia zebranych osób wędrują w ich kierunku? Odpowiedzi na te pytania postanowiła udzielić Autorka tej książki – piosenkarka, mówczyni motywacyjna i założycielka międzynarodowej społeczności kobiet, które zajmują się rozwojem osobistym i duchowym.

Jej pierwsza na polskim rynku, przepełniona humorem książka pokazuje, jak wzmocnić swoją indywidualność, wejść w głębsze związki z innymi i odkryć na nowo własną zmysłowość. Wbrew pozorom nie jest to wcale trudne i przeznaczone dla wybranych. Autorka wyjaśnia, czym jest esencja kobiecości i jak możesz stać się jej uosobieniem, dzięki czemu otoczenie zacznie Cię postrzegać, jako osobę zmysłową, pewną siebie i wrażliwą. Pomoże Ci w tym 35 prostych ćwiczeń służących do zwiększenia kobiecego magnetyzmu. Dowiesz się także, jak okazywać swoją siłę i jednocześnie nie odpychać od siebie innych osób. Poznasz również 5 błędów, które niezależne kobiety najczęściej popełniają w swoich związkach. Zaczniesz przykuwać uwagę nie tylko swoim wyglądem, ale i osobowością.

Wykorzystaj swoją kobiecość.

Owa kobiecość wcale nie leży w wykorzystywaniu złotych rad z magazynów dla pań, jak zdrowo zapuszczać włosy, ale gdzieś głęboko w nas. Autorka postanowiła skupić się na otaczającej ludzi energii, która płynnie przez nas przepływa. Wydaje mi się to o wiele trudniejsze od włożenia niebotycznych butów, ale spróbujmy.

Każdy rozdział rozpoczyna się jakimś cytatem, mądrością tygodnia.Całość, przyznaję, jest dobrze poskładana. Wstęp, rozwinięcie w ciekawych punktach i zakończenie, podsumowanie.
Autorka jednak nie chce przekonywać nas jedynie do swojej prawdy, ale zachęca do różnych ćwiczeń. Przyznaję, że nie zrobiłam żadnego z nich. I nie wynika to z mojego oczywistego lenistwa, ale po prostu

"Kiedy następnym razem poczujemy złość czy frustrację, nie zamykajmy swego serca. Nie bójmy się. Otwórzmy swe ciało i wyciągnijmy ramiona na boki (...)"

 Ta książka to przede wszystkim zachęta do samoświadomości samej siebie. Wciskamy się w różne role, a potem dziwimy się, że nie ma osoby, która polubiłaby nas takimi, jacy jesteśmy. I pomijając moje pseudogłębokie przemyślenia, podoba mi się taki zamysł owego poradnika. Chociaż zauważyłam wiele aspektów, których po prostu nie rozumiem.
Przykład? Proszę bardzo.
W tej publikacji znajdziemy rozdział między innymi o tym, jak rozmawiać ze swoim łonem. Proszę bardzo, nikomu nie bronię i nie neguję, rozmawiajmy. Tyle, że jestem na to zbyt ograniczona i prawdopodobnie niegodna, aby mądrość łona do mnie przemówiła.

Sądzę, że poradnik przypadnie do gustu osobom, które są dumne ze swojej odmienności od mężczyzn i które chcą to jakoś zaakcentować swoim zachowaniem. To coś różnego od propagowanych mądrości z Cosmopolitan, gdzie kobieta we wszystkich sferach życia poradzi sobie bez pomocy drugiej osoby. Nie wnikam, po której stronie sama stoję, nie w tym rzecz. Jednak ciekawy jest fakt, że nie tylko postawa feministki jest jedyna i słuszna.

Myślę, że dzieło Groover nie odkrywa Ameryki i nie zmusza do głębszych przemyśleń, ale skłania nas ponownie do znanych rad, które najwidoczniej muszą być prawdziwe, skoro tak często się o nich słyszy.  Oprócz tego serdecznie zachęcam wszystkich do tego, żeby po prostu pobyć ze sobą i się trochę o sobie dowiedzieć. A wtedy żadne poradniki nie będą potrzebne, bo wszystko będzie jasne.

Z urodą się człowiek rodzi. Lecz piękno każdy może w sobie rozwinąć.

Banalne. Lecz prawdziwe. Tylko, że samym czytaniem poradnika jeszcze nic nie zmienimy.

Hej, na samym początku muszę się do czegoś przyznać. Nienawidzę klaunów i wszelkich cyrkowych postaci. Zawsze odnosiłam wrażenie, jakby zwierzęta były wykorzystywane. Być może jestem ignorantką, ale Cyrku, który pojawia się znikąd jednak ignorować się nie da.

tytuł: Cyrk nocy

autor: Erin Morgenstern

tłumaczenie: Patryk Gołębiowski

tytuł oryginału: The Night Circus

Rozgrywająca się w zaczarowanym cyrku u schyłku dziewiętnastego wieku powieść Erin Morgenstern to magiczna, ponadczasowa historia miłosna.

W wędrownym cyrku dzieją się rzeczy niezwykłe, bardziej niezwykłe niż popisy akrobatów i treserów. To cyrk magiczny, w którym do pojedynku stają zakochani, a ich bronią jest wyobraźnia. Londyński reżyser Chandresh Lefèvre postanawia stworzyć cyrk. Nie przypuszcza, że stanie się on areną rozgrywek między znanym prestidigitatorem a "mężczyzną w szarym garniturze", a raczej między ich wychowankami Celią i Markiem. Młodzi, nieświadomi konsekwencji walki, którą mają ze sobą stoczyć, kreują w cyrku wiele niezwykłych, magicznych przestrzeni. To stanowi sens ich zmagań i tło ich miłości. Jednak każda potyczka zbliża ich do końca, kiedy na placu boju może pozostać tylko jedno z nich...