Dawno, dawno temu pożyczyłam sobie "Wojny w SPA". Jakkolwiek ten tytuł żałośnie brzmi, tak książka była fenomenalna. Rzadko mi się zdarza śmiać podczas czytania. A tutaj miałam sytuacje komiczne, jednak nie jakieś bardzo sztuczne, przerysowane. Szukam tego wyrażenia... Manby pisze "nie na siłę". Pamiętacie te seriale z lat 90., gdzie podkładany jest śmiech widowni w sytuacjach, które mają nas rozbawić. Rzekomo taki zabieg ma rozśmieszyć odbiorców przed telewizorami. Tutaj humor jest, ale nikt nie stoi z karteczką "TERAZ PROSIMY SIĘ ŚMIAĆ, AUTORKA STWORZYŁA PRZEZABAWNĄ SCENĘ".

tłumaczenie: Edyta Skrobiszewska

tytuł oryginału: Crazy in Love

wydawnictwo: Nasza Księgarnia

To lekka lektura, raczej bez głębi i zdań zakończonych wielokropkiem. Jednak niesie ze sobą dużą dawkę optymizmu, dobrego humoru.

Zapewnia rozrywkę na jakieś 2-4 godziny, w trakcie których ciężko oderwać się od Birdie i jej perypetii.

I to właśnie główna bohaterka jest tą, która "robi" całą książkę. Śmiejemy się z jej pustoty, blacharstwa i milionów na koncie, dzięki którym ma wygodne życie. Bo tak naprawdę ta dziewczyna nic o życiu nie wie. Uparła się, że kocha pewnego przystojnego aktora i będzie się upokarzała do granic możliwości, aby spędzić z nim noc. Z kolei aktor uważany jest w środowisku filmowym za geja, przez co jego genialny menadżer każe mu umawiać się z Birdie. I tak się ta cała historia zaczyna...

Bohaterka w trakcie lektury przejdzie wewnętrzną metamorfozę, dowie się co to znaczy być Kowalskim (tudzież amerykańskim Smithem). Jest taką postacią, jakiej życzymy, aby w końcu przejrzała na oczy i odnalazła szczęście.

Autorka bardzo dobrze wyśmiewa się z tego całego show biznesu z PR-em na czele. Birdie jest symbolem wielu pustych laluni, które żyją z tego, że chodzą na imprezy i reklamują kostiumy kąpielowe. 

Polecam osobom wylegującym się na działce, plaży, hamaku przy domu. Książka jest odpowiednia dla wszystkich, którzy na chwilę obecną poszukują zwykłego czytadła trochę wyższej rangi niż harlequin, ale tylko trochę. W "Oszaleć z miłości" jest dużo ironii, brak sztampowych dialogów rodem z telenoweli "Dzikie serce".

Moja krótka recenzja z lubimyczytac :

idealna na wakacje. główna bohaterka jest przerysowana i komiczna, ogólnie da się jej wybaczyć paskudny charakter. jest tak głupia, że pewnie nawet nie wie, jak inaczej można się zachowywać mając jej pieniądze. przesłanie książki jest urocze, bardzo sztampowe i popularne. mimo wszystko idealne kiczowate czytadło na ciepłe dni. a nawet na chłodne dni, ta książka potrafi ocieplić innych.

Moja ocena: 4/5
(oczywiście w kategorii: odmóżdżacze/kiczowate czytadła/romanse, bo trzeba mieć to na względzie, że ocena Lolity i Oszaleć z miłości nie będą równoważne)

Ostatnimi czasy zafascynowałam się rosyjską literaturą, chociaż ciągle raczkuję w tym temacie. Jednak (niestety) to nie Tołstoj mnie skłonił do przeczytania tej książki, a Joe Wright, który wyreżyserował film na podstawie tej książki.
Jakiś czas temu, po przeczytaniu Jane Austen, obejrzałam "Dumę i uprzedzenie" z Keirą Knightly w roli głównej. Kilka dni temu włączyłam sobie "Pokutę" tego samego reżysera z tą samą aktorką. Niesamowitości.
I jak nie obejrzeć ich kolejnej współpracy przy tak ogólnie znanym dziele, którym jest "Anna Karenina"?
Sami zobaczcie:
Zauważyłam, że w filmach Wrighta są przepiękne obrazy, kostiumy, krajobrazy i plastyczne sceny. A sama muzyka w zwiastunie niesamowicie pasuje.
Ale ja dzisiaj słodzę... Nie mogę się doczekać:)

Skończyłam czytać "Przedwiośnie" i "Granicę" - PORA NA NAGRODĘ :)
I tak zabrałam się za trzecią część australijskiej dystopii.

Czy można zrobić coś niesamowitego przepisując cudze teksty z bloga? Mieszając różne style i wklejając nie swoje słowa? No chyba jednak nie...

"mięsista cisza",

"podśmiechujki",

"martwomózga impreza"

Gdybym miała ocenić fabułę książki, jej akcję... dałabym 0. Nie ma zbytniej akcji, to po prostu pamiętnik wiecznie naćpanej młodej Niemki, która zagubiła się gdzieś w tym świecie i prawdopodobnie nie chce się odnaleźć. Mifti można lubić albo i nie cierpieć za jej nowoczesność, przypadkowy seks,  wyszukany język i masę przekleństw. Myślę, że fani serialu "Skins" by się odnaleźli i może nawet poczuli ten klimat. Jednak dla mnie próba stworzenia niesamowitego debiutu za pomocą kontrowersji, psychobełkotu 16-latki i maaaaaaaasy przekleńtw jest żałosna.

Jednak niektóre zwroty mi się strasznie podobają, pewne filozoficzne rozmyślania Mifti także.

Aha, wiecie, że ta książka jest plagiatem? Jeśli mnie pamięć nie myli, to kilka stron na końcu książki to same odnośniki, skąd autorka brała pomysł na książkę i są cytaty żywcem przepisane z cudzego bloga.
Więcej o tym "fenomenie" w pisaniu debiutanckiej książki można przeczytać TUTAJ

Niektórzy twierdzą, że książka jest genialna, tylko trzeba umieć doszukać się w niej tego ukrytego znaczenia. Osobiście uważam, że autorka (wydając książkę w wieku siedemnastu lat) bardzo chciała wyjść na berlińskiego bitnika w porywach do młodego geniusza, ale te wszystkie pomysłowe sformułowania i bełkoty nie wystarczają.

No ale plus za poruszanie ciekawej tematyki: młoda dziewczyna nieakceptująca swojego wygodnego życia bierze narkotyki i nie potrafi (najprawdopodobniej) pogodzić się ze stratą swojej mamy.

No i szybko się czyta. Chociaż nie jest łatwo.

Moja ocena: 2/5

Dzisiaj wpadł mi w dłonie nowy numer magazynu "Elle" i przejrzałam go pobieżnie. No i co wypatrzyłam? Książka chyba najbardziej znanego bitnika, Jacka Kerouaca, została zekranizowana!
J
E
E
E
E
E
J.

Po tej idiotycznej chwili mojego szczęścia postanowiłam jak najszybciej obczaić zwiastun filmu na youtube'ie. Nie byłam zaskoczona, kiedy dowiedziałam się, że to znowu Gutek taki (mam nadzieję) dobry film "przemyca" zza oceanu do Polski. Problem tylko w tym, że jeszcze nie udało mi się zdobyć tej książki. Pora odprawić modły...

http://iamstillherebitches.tumblr.com/

Kiedyś dziewczyny z mojego rocznika szalały na punkcie Meg Cabot i jej "Pamiętnika Księżniczki". Były też popularne książeczki pisane przez Hortense Ullrich *jestem fanką forevah*. W Polce "Ala Makota", "Bezsennik" czy seria Małgorzaty Musierowicz.
A teraz?
A teraz mamy Sarę Shepard.

PLL. Kłamczuchy - Sara Shepard

Książki amerykańskiej pisarki są mocniejsze od powyższych tytułów. To połączenie high schoolowej młodzieżówki z dobrym kryminałem. Autorka seryjnie bohaterkom serii (i czytelniczkom:) pewien dreszczyk emocji. A wszystko w "Pretty Little Liars" owiane jest tajemnicą, sekretami, które nigdy nie powinny wyjść na wierzch.

PLL. Bez skazy. - Sara Shepard

Jednak pewnej tajemniczej osobie, która podpisuje się jako A., udaje się (niczym pokemony) zdobyć je wszystkie. I to dla mnie zgrzyta. Bo można być świetnym kryminalistą, ale nie da się być wszędzie i widzieć wszystko. Taki trochę Big Brother z tej/tego tajemniczej/go A. Jest to dla mnie naciągane. Poza tym, żyjemy w świecie, gdzie mamy wszędzie kamery, dżi-pi-esy, satelity, identyfikatory, służby itp. I jak A. udaje się ciągle być nieuchwytną/ym? Geniusz.

Shepard stworzyła sympatyczne bohaterki. Są, jak dla mnie, rozpieszczone, dla dość przeciętne umysłowo. Jak to w głowach nastolatek -chłopaki, modne ciuchy, psychopatyczny morderca najlepszej przyjaciółki, filmy, imprezy. Po obejrzeniu serialu (który ciągle jest emitowany, już 3. sezon!) wyłoniłam swoją ulubienicę. No i zarówno w książce, jak i w serialu, nie cierpię Hanny. Chociaż potrafię zrozumieć jej rozterki, ale jakoś mnie irytuje. Mniejsza z tym.

Dużo się dzieje, jest akcja, dramaty, sekrety, grzeszki mniejsze i większe, piękne i popularne dziewczyny - trochę jak "Plotkara"? Ale Sara Shepard dodała do tego mordestwo i voila! - przepis na sukces.

PLL. Doskonałe - Sara Shepard

Fajne na odmóżdżenie. Ciekawa rozrywka, szybko się czyta. Ale jakoś nie zmienia niczego w życiu. Dla fanów seriali i życia cudzym życiem;) Fanki "Plotkary" się nie zawiodą.

Moja ocena : 3/5

Miłego czytania i do usłyszenia!

Ja muszę się teraz zabrać za czytanie lektur...

 Nie wiem, czy już o tym wspomniałam, ale intrygują mnie debiuty. Pisarze muszę jakoś wybić się na powierzchnię tony makulatury. Stosują kontrowersję, skandal,  piszą o popularnych tematach wśród czytelników czy próbują zarobić na biografiach niedawno zmarłych artystów. Mniejsza z tym, bo w "Zanim zasnę" mamy do czynienia ze świetnym pomysłem. I na moje oko laika - z bardzo dobrym kryminałem.

Pamiętam, jak podobał mi się dość puściutki film "50 pierwszych randek". I na bank nie jestem jedyną, której fabuła książki Watsona skojarzyła się z tym filmem. Tak, nasza bohaterka codziennie budzi się jako 20-latka zamknięta w ciele dojrzałej kobiety. Wiele lat temu miała wypadek, który spowodował u niej amnezję. Pamięta tylko dzieciństwo i to, co przeżyła w dniu dzisiejszym. Każdego dnia budzi się w cudzym domu z nieznajomym mężczyzną obok niej w łóżku. A sprawy jeszcze się skomplikują...

Tyle ze wstępu, nie chcę dalej zagłębiać się w szczegóły, ponieważ wiem, jaka to frajda dowiadywać się coraz to nowych rzeczy i przeżywać je wspólnie z naszą bohaterką, Chriss.

Książka została podzielona na trzy części: DZISIAJ, DZIENNIK CHRISTINE LUCAS, DZISIAJ. I niestety, akcja, która niezwykle wciąga rozpoczyna się dopiero od połowy książki na moje oko. Wcześniej musimy razem z Chriss dowiedzieć się czegoś o niej, jak funkcjonuje, z kim się spotyka na co dzień itd. I być możne dlatego tak łatwo było mi oderwać się od tej części historii i szlam zająć się czymś innym.

Jednak nasza bohaterka wcale nie jest nudna. Sam przypadek jej choroby jest fascynujący. Da się ją lubić, chociaż czasami denerwowała mnie jej paranoja. Ale gdybym miała amnezję, to jestem pewna, że sama bym potrafiła tak się zachowywać, więc całkowicie to rozumiem. Oprócz Chris możemy w powieści spotkać parę innych postaci, o których nie będę teraz wspominał dla dobra interesującego czytelnictwa :)

Świetne zakończenie, przy którym nie można sobie odpuścić ani jednej strony. Napięcie siega zenitu, a ja chcę jak najszybciej dowiedzieć się rozwiązania sytuacji. Siedziałam do 2 w nocy, żeby tylko móc dokończyć czytać, bo nie mogłabym iść spać bez wiedzy KIM BYŁ TEN CZŁOWIEK (odsyłam do lektury!). Chociaż, pochwalę się troszkę, już trochę wcześniej domyślałam się prawdy iw 60%:)

Moja ocena : 4,5/5
Miłego czytania i do usłyszenia!

PS. To mój pierwszy kryminał, więc jeśli chcecie rozpocząć swoją przygodę  z tego typu gatunkiem - POLECAM.

Próbowałam czytać "Lewiatana", ale doszłam do wniosku, że pełnoletność ograbiła mnie z tej dziecięcej wiary we wszystkie latające dziwactwa, wielkie transformersy i rycerską walkę. Dlatego wzięłam się za dość popularną serię w Stanach Zjednoczonych.
Na cykl składają się "Brzydcy", "Śliczni", "Wyjątkowi". Tyle zauważyłam w bibliotece. Natomiast na amerykańskich półkach znalazłam jeszcze tytuł "Extras".Dotychczas przeczytałam tylko pierwszą część. I chyba mam już jej dość. Ale po kolei...

Główna bohaterka żyje w świecie, gdzie w wieku 16 lat robi się ludziom operacje plastyczne, które upodobniają do siebie całe społeczeństwo. W ten sposób nie istnieją kompleksy na punkcie odstających uszu, fałdek na brzuchu czy daleko osadzonych od siebie oczu. Jednak nasza dziewczyna poznaje przyjaciółkę, która kocha te swoje małe "wady" i chce uciec od rzeczywistości, w której wszyscy są śliczni i głupi. I tak rozpoczyna się wewnętrzny konflikt młodej Tally, która z pewnych powodów wyrusza w podróż za swoją znajomą...

Sam pomysł na taką dystopię jest ciekawy. Operacje plastyczne są aktualnie na czasie. Ludzie pożądają zmian w swoich ciałach, chcemy się non stop odmładzać. Jednak czytając "Brzydkich" doszłam do wniosku, że powieść jest bardziej skierowana na przygodę niż psychologiczne psychobełkoty o naszych potrzebach bycia pięknymi. Trochę szkoda, bo sama akcja nie jest zbyt wciągająca. Nie mamy tutaj zbyt wielu nowych przygód bohaterów, w kółko wałkowany jest problem sumienia Tally. Bardzo denerwował mnie fakt, że autor co chwila przypomina o poprzednich wydarzeniach, jakby czytelnik po przeczytaniu pięciu stron robił sobie miesięczną przerwę i potrzebował solidnego streszczenia wydarzeń z poprzedniego rozdziału. A może po prostu nasza bohaterka została wykreowana na taką drama queen, która co chwila roztrząsa przeszłość i musi nam o tym przypominać. Strona po stronie.

Zapewne przesadzam, bo aż tak nie jest lana woda, ale muszę przyznać, że było wiele momentów, w których się nudziłam i czytałam tylko dlatego, że nie chciałam porzucić tej powieści. Może bohaterowie uratowaliby sytuację, gdyby byli charyzmatyczni, oryginalni, szaleni. Ale dla mnie owa banda nastolatków, których poznajemy w książce, jest niezwykle przeciętna. Tak bardzo, że pomimo tego, że czytałam tę powieść parę dni temu, to musiałam przed chwilą sprawdzić jak nazywa się główna bohaterka książki.

Jednak muszę przyznać, że zakończenie tej pierwszej części jest bardzo dobrze rozegrane i zachęcające do sięgnięcia po kolejną częśc. I zapewne tak zrobię po dłuugiej przerwie. Nie muszę się martwić o to, że zapomnę o wydarzeniach z "Brzydkich", bo pewnie przeczytam o nich w "Ślicznych" wiele razy.

Moja ocena: 2,5/5